ახალი სტილით 15 თებერვალს მირქმის დღესასწაული აღინიშნება
დმანისის სიონის საკათედრო ტაძრის წინამძღვარი, იღუმენი დიონისე გვიმრაძე:
“სახელითა მამისათა და ძისათა და წმიდისა სულისათა! დღეს არის მირქმა უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი.
მირქმა, ანუ მიგებება უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი სხვანაირად აღნიშნავს, თანამედროვე ქართულად რომ გადმოვთარგმნოთ, 
გულში ჩახუტებას, ანუ გულზე მიკვრას. ვინ მიიკრეს გულში? რატომ მიიკრეს გულში? აი, ამაზე უნდა ვისაუბროთ.
ქრისტეს შობამდე სამი საუკუნით ადრე ეგვიპტის მეფემ პტოლემეოს ფილადელფოსმა მოისურვა, რომ წმიდა წერილი, ანუ ძველი აღთქმის წიგნები ებრაულიდან ბერძნულ ენაზე გადაეთარგმნათ. საქმეს შეუდგნენ მაშინდელი განსწავლული ადამიანები. ისინი იყვნენ სამოცდათორმეტი და განაწილებული ჰქონდათ ეს წიგნები. ერთ-ერთი იყო მათ შორის, კეთილმსახური ადამიანი – სვიმეონი, რომელსაც ესაია წინასწარმეტყველის წიგნი შეხვდა. წმიდა ესაია წინასწარმეტყველი ერთ ადგილას ასეთი რამეს სწერს: “აჰა, ესერა, მიუდგეს ქალწული და შვეს ძე და უწოდიან სახელი მისი ემმანუელ”(ეს. 7,14). ეს სიტყვები სვიმეონს დიდად დააეჭვებს და გაიფიქრებს: “თუ ქალწულია, როგორ უნდა შვას ძეო”. ის იყო დააპირა სიტყვა “ქალწულის” შეცვლა “დედაკაცით”, რომ უცაბედად გამოეცხადება ანგელოზი და აუწყებს მას, რომ: “სვიმეონ, გწამდეს, რაც წერია და საკუთარი თვალით იხილავ, როგორ აღსრულდება ეს სიტყვები, რამეთუ არ მოკვდები, სანამ არ იხილავ ქალწულისაგან შობილ მაცხოვარს”.
აი, ასეთი ამბავი უძღვის მირქმის დღესასწაულს წინ. ეს ხდებოდა, როგორც გითხარით დაახლოებით სამი საუკუნით ადრე ვიდრე ქრისტეს შობამდე. ხოლო უკვე იესო ქრისტეს შობის შემდგომ, როდესაც ის ორმოცი დღის შესრულდა, სჯულისმიერი წესის მიხედვით ოჯახში შობილი პირველი შვილის, პირველი ბიჭის სახელზე უნდა მიტანილიყო შესაწირავი ტაძარში.
ღვთისმშობელმაც, მართალ იოსებთან ერთად აღასრულა სჯულის განწესება და იერუსალიმის ტაძარში მივიდა მსხვერპლის შესაწირად. სწორედ ამ დროს მოხდება საოცარი რამ; როგორც კი შევიდნენ ტაძარში, მათკენ გამოემართება ღრმად მოხუცებული, უკვე სამ ასწლეულს გადაცილებული, ჩვენ მიერ ზემოთ ნახსენები სვიმეონი. ის სვიმეონი, რომელსაც ანგელოზმა აუწყა, რომ სანამ არ იხილავ ქალწულისაგან შობილ კაცობრიობის მხსნელს, მანამდე იცოცხლებო. წარმოიდგინეთ ახლა თქვენ სვიმეონის სულიერი მდგომარეობა. ის ხომ სამ საუკუნეზე მეტი ხნისაა. რაოდენ დაუძლურებული, მოხუცებული, გატანჯული და გათანგული იქნებოდა იგი ამ ცხოვრებისგან?! რამდენ თაობას გამოივლიდა?! რამდენ ტკივილსა და მწუხარებას გადაიტანდა?!
მოხუცი და მრავალტანჯული სვიმეონი ანგელოზისგან ნაუწყები ყრმის მოვლინების მოლოდინით ცხოვრობს; მუდმივად ტაძრის წიაღში მყოფობს და გაფაციცებით იყურება ტაძრის კარიბჭისკენ. ერთხელაც, სწორედ დღევანდელ დღეს, ტაძარში შემოდის ღვთისმშობელი ყრმა იესოთი ხელში; დაინახავს მას მოხუცი სვიმეონი და სულიწმიდის შთაგონებით მაშინვე ამოიცნობს მასში სამყაროს შემოქმედს და იმ ყრმას, რომლის მოვლინებაზეც იყო დამოკიდებული მისი ამ ქვეყნიდან გასვლა. სვიმეონი დიდი სიხარულით შეეგებება მაცხოვარს, გულში ჩაიკრავს მას და აღტაცებისგან შემდეგ სიტყვებს წარმოთქვამს: „აწ განუტევე მონა შენი, მეუფეო, სიტყვისაებრ შენისა მშვიდობით”(ლკ. 2,29). აი, დადგა ჟამი ჩემი განსვენებისაო: „რამეთუ იხილეს თვალთა ჩემთა მაცხოვარება შენი”(ლკ.2,30). ვინც უნდა მეხილა, ვისი სასწაულებრივად ქალწულისაგან შობა ვერ ვირწმუნე, აწ უკვე მოსული და განხორციელებულია. ეს, ერთი მხრივ, იყო სასჯელი ურწმუნოების გამო და მეორე მხრივ, უდიდესი პატივი, რამეთუ მაცხოვარს უნდა შეხვედროდა და უნდა განედიდებინა იგი: „რამეთუ იხილეს თვალთა ჩემთა მაცხოვარება შენი, რომელი განუმზადე წინაშე პირსა ყოვლისა ერისასა. ნათელი გამობრწყინვებად წარმართთა ზედა და დიდებად ერისა შენისა ისრაელისა”(ლკ. 2,30-32). ანუ ის ნათელი მარტო სვიმეონისთვის ხომ არ მოევლინა?! არამედ ყოველთა წარმართთა ზედა და ყოველსა ზედა ისრაელსა. განუზომელია მართალი სვიმეონის სიხარული. ხომ წარმოგიდგენიათ, როგორ წარმოთქვამდა იგი ამ სულისშემძვრელ სიტყვებს, რომლითაც საკუთარი აღსასრულსაც მოასწავებს და მაცხოვრის შობასაც. შემდგომ სულიწმინდით მეტყველი სვიმეონი ღვთისმშობელს მიმართავს: „თვით შენსაცა სულსა განვიდეს მახვილი, რათა განცხადნენ მრავალთაგან გულთა ზრახვანი”(ლკ. 2,35). ამით ღვთისმშობელს ეუწყა ის უსაზღვრო მწუხარება, რისი მომსწრეც შეიქმნებოდა იგი საკუთარი მხოლოდშობილი ძის ჯვარცმისა და ტანჯვა-წამების სახით.
ამის შემდგომ მართალი სვიმეონის შესახებ აღარაფერს წერს წმიდა წერილი, თუმცა როგორც თავად მისმა ბაგეებმა წარმოთქვეს და საეკლესიო გადმოცემა გვასწავლის, მან მალევე მიაბარა სული უფალს.
აი, ასეთ სასწაულთან არის დაკავშირებული მირქმა უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი, ანუ გულში ჩახუტება მისი მხცოვანი იოსებისაგან. თუმცა წმიდა წერილი ყრმა იესოს ტაძარში მიბრძანების ამბავს ამით როდი ასრულებს. სვიმეონის გარდა, იესოს ტაძარში ელოდებოდა ერთი მოხუცი ქალბატონი, ანნა წინასწარმეტყველი, ასული ფანოელისი, ტომისაგან ასერისა. ამ ქალბატონს თურმე შვიდი წელი უცხოვრია მეუღლესთან ერთად, ხოლო მისი გარდაცვალების შემდეგ არ განშორებია ტაძარს და თავის ცხოვრებას მარხვასა და ლოცვაში ატარებდა. ის უკვე ოთხმოცდაოთხ წელს იყო მიღწეული. წმიდა ანნა სვიმეონის მსგავსად მაცხოვრის მოსვლას ელოდებოდა. სწორედ ესოდენ სიწმინდის გამო ისიც ღირსი შეიქმნა მაცხოვრის ხილვისა და მკლავთა ზედა მირქმისა.შემდგომ ამისა, წმიდა ანნა ქადაგებდა და ახარებდა მაცხოვრის განხორცილებას „ყოველთა, რომელნი მოელოდეს გამოხსნასა იერუსალიმს შინა”(ლკ. 2,38). ამრიგად, ამ სასწაულთან არის დაკავშირებული დღევანდელი დღე. იმ უდიდეს სიხარულთან, რომელიც მიიღო მართალმა სვიმეონმა სამსაუკუნენახევარი ლოდინის შემდგომ და წმიდა ანნა წინასწარმეტყველმა საოცარი წმიდა ცხოვრების შედეგად. მათი მოლოდინის აღსრულებით კი ჩვენ მოგვესწავა ორი რამ: ერთი ის, რომ ღვთისმშობელი მარადის ქალწულია და მეორე ის, რომ კაცობრიობას მოევლინა მაცხოვარი.
ღმერთმა ქნას, რომ ჩვენც ასეთივე მოლოდინი გვქონოდეს ღმერთისა, რადგან ყოველი ჩვენი ტაძარში მოსვლა, ეს არის ასევე ქრისტესთან შეხვედრა. სიხარულით უნდა მივეგებებოდეთ ხოლმე ყოველ დილას, რადგან ყოველი დღე ხომ უფალთან შეხვედრის ახალი მოლოდინია. აი, ამ სიხარულით უნდა წარმოვთქვამდეთ ხოლმე ლოცვას, რამეთუ სწორედ ამ შემთხვევაში ხდება ჩვენი გულის კარის გაღება მაცხოვრისადმი და მაშინ უკვე ჩვენ კი არ ჩავიკრავთ მას, არამედ ის მიგვიღებს, ჩაგვიკრავს და მოგვმადლებს თავის უსაზღვრო მადლს.
ღმერთმა მრავალს დაგასწროთ, გაგაძლიეროთ და მაცხოვრისადმი ყოველდღიური მოლოდინით გვამყოფოს, ხოლო მასთან მოლოდინის სიხარული არასდროს გამქრალიყოს ჩვენ გულებში!
ჩვენთან არს ღმერთი!”
დმანისის სიონის საკათედრო ტაძრის წინამძღვარი,
იღუმენი დიონისე გვიმრაძე
ლაზარეს შაბათი ბზობის წინა შაბათს აღინიშნება. 
როდესაც იესო ქრისტეს იერუსალიმში ხალხი პალმების რტოებით, ფეხქვეშ გაგებული სამოსითა და მადიდებელი შეძახილებით – ოსანა მაღალთა შინა, კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისათა – შეეგება. იმ კუთხეებში თუ ქრისტიანულ ქვეყნებში, სადაც პალმა არ ხარობს, ადგილობრივ დადგენილი ტრადიციის მიხედვით სადღესასწაულოდ ის მცენარე იხმარება, რომელიც გაზაფხულზე ამ დროს იქ ხარობს.
ეს სასიხარულო ცნობა კი საბოლოოდ იმის საფუძველი შეიქმნა, რომ თავად წიგნი, რომელშიც გადმოცემულ იქნა ღვთისმშობლის ხარება, სახარებად იქნა სახელდებული.
ჩვენი მაცხოვრის, იესო ქრისტეს ბრწყინვალე აღდგომა უდიდესია ქრისტიანულ დღესასწაულთა შორის. ეს არის ცოდვაზე გამარჯვების ზეიმი. აღდგომას წინ უსწრებს სააღდგომო მარხვა, რომელიც 48 დღე გრძელდება და სულიერად გვამზადებს ამ უდიდეს დღესასწაულთან შესახვედრად.
იესო ქრისტე ორმოცი დღის განმავლობაში არაერთხელ გამოეცხადა მოწაფეებს. იგი მოციქულებს ღვთის სასუფეველზე ესაუბრებოდა. აჩვენა ჯვარცმიდან დარჩენილი წყლულები, რომლებიც სხეულზე ჰქონდა დარჩენილი და რამდენიმე სასწაული. ამის შემდეგ კი ქრისტეს აღდგომა მათაც იწამეს, რომელთაც ეს მანამდე არ სჯეროდათ. იესომ წმიდა სისხლით გამოგვისყიდა ცოდვისა და სიკვდილის მონებისგან.
19 აპრილს, სადღესასწაულო წირვის დასრულების შემდეგ მრევლს ქადაგებით მიმართა უწმიდესმა და უნეტარესმა ილია მეორემ და დღესასწაული – კვირაცხოვლობა მიულოცა. 
სწორედ IV საუკუნეში წმ. ნინოს მიერ ქართლის მოქცევას უკავშირდება მივიწყებული დღესასწაული ჯვართაღმართება და პირველი ქრისტიანი მეფის მირიანის დროსაა დაწესებული.
წმიდა, დიდებული, დიდმოწამე, ძლევაშემოსილი და საკვირველთმოქმედი გიორგი (+303) მე-3 საუკუნის მეორე ნახევარში დაიბადა კაბადოკიაში, მდიდარ ქრისტიანულ ოჯახში. მამამისი მოწამეობრივად აღესრულა. დაქვრივებული დედა კაბადოკიიდან თავის სამშობლოში წავიდა და იქ განაგრძო შვილის ქრისტიანულად აღზრდა.
ქართველთა უზარმაზარი სამფლობელო დარჩა სრულქმნილ თამარს (1184-1210), რომელიც თუმცა ასაკით პატარა იყო, “ვითარცა ქალი იყო ქალთაგან უმშვენიერესი”. იგი იყო თავმდაბალი, გულმოწყალე, ტკბილად მოსაუბრე, თავისი ხალხისა და ქვეყნის პატრონი. უმდიდრესი ხელმწიფე იყო, მაგრამ თვითონ მოკრძალებული ცხოვრებით ცხოვრობდა.
ქართველთა აღზევებას არ ურიგდებოდა მაჰმადიანური სამყარო და აქტიურად ემზადებოდა ქართველთა დასამხობად. მათ წერილიც გამოუგზავნეს ქართველებს, რომელიც ქრისტიანობაზე ხელის აღებასა და უომრად დანებებაზე მოუწოდებდა. თამარმა და დავითმა ჯარი საომრად განაწყვეს. პირველსავე შეტაკებაზე შედრკნენ თურქები, მაგრამ ძლიერი ბრძოლა დიდხანს გაგრძელდა. ფიცხელი ბრძოლის შემდეგ ქართველებმა ბასიანში მაინც შეძლეს მტერზე გამარჯვება. მათ დიდი ნადავლი მოიპოვეს და თურქთა დროშები თამარის ფეხებთან დაყარეს. ბასიანის ბრძოლის შემდეგ საზეიმო განწყობილება სუფევდა საქართველოში. არ გასულა დიდი ხანი და გარდაიცვალა დავით სოსლანი. მგლოვიარე მეფემ თანამოსაყდრედ თავისი ძე, გიორგი-ლაშა დაისვა.
ყმაწვილ ქალს ეკლესიის მოდელი უპყრია ხელთ. თამარმა ბასიანის ბრძოლაში გამარჯვების აღსანიშნავად ტაძარი უხვი წყალობით აღავსო.
თეოფანესა და ნონას ხანგრძლივი, გულმხურვალე ლოცვით ღმერთმა ამ ღვთისმოშიშ ოჯახსა და მთელს მართლმადიდებლურ სამყაროს წმიდა ნიკოლოზი მოუვლინა. წმიდა ნიკოლოზ საკვირველმოქმედი, მირონ-ლუკიის მთავარეპისკოპოსი ლუკიის ოლქის ქალაქ პათარში (მცირე აზიის ნახევარკუნძულის სამხრეთ სანაპიროზე) ქრისტეს შობიდან 257 წელს დაიბადა.
მამა იოანე: “აღდგომიდან მე-40 დღეს მაცხოვარი ზეცად ამაღლდა და მოციქულებს სულიწმიდის გარდამოსვლა აღუთქვა. ამაღლებიდან მე-10 დღეს კი მოციქულებსა და იქ მყოფ ადამიანებზე აღთქმული სულიწმიდა გადმოვიდა ძლიერი ქარის მსგავსი ხმაურითა და ცეცხლოვანი ენების სახით. ე.ი. აღდგომიდან 50-ე დღეს. ეს დღესასწაული არის ძველი აღთქმის 50-ე დღის დღესასწაულის განახლება, რომელიც იზეიმებოდა ებრაელთა მიერ. ეგვიპტის მონობიდან გამოსვლისას მოსე წინასწარმეტყველმა 50-ე დღეს სინას მთაზე უფლისგან მიიღო სჯული, რის შედეგადაც ძველი აღთქმის ეკლესია დაარსდა. ხოლო ამ დღეს მოხდა ძველი აღთქმის ეკლესიის განახლება ახალი აღთქმის ეკლესიით. სულთმოფენობა არის ახალი აღთქმის ეკლესიის დაარსების დღესასწაული. “და აღსრულებასა მას დღისა მეერგასისასა, იყვნეს ყოველნი ერთბამად ურთიერთარს, და იყო მეყვსეულად ზეცით ოხრაი, ვითარცა მოწევნაი ქარისა სასტიკისაი, და აღავსო ყოველი იგი სახლი, სადა-იგი იყვნეს მსხდომარე. და ეჩუენნესAმათ განყოფანი ენათანი ვითარცა ცეცხლისანი, და დაადგრა თითოეულად კაცად-კაცადისა მათსა ზედა. დაDაღივსნეს ყოველნი სულითა წმიდითა და იწყეს სიტყუად უცხოთა ენათა, ვითარცა სული იგი მოსცემდა მათ სიტყუად”. (საქმე 2; 1-4).
წმიდა კვირიკეს ტაძარი აგებულია XI საუკუნეში. აქ დაცულია წმიდა კვირიკეს რამდენიმე უძვირფასესი ხატი XI-XII საუკუნეებისა და შალიანის მინანქრიანი ხატი, რომელშიც ჩატანებულია ჯვარიცხოვლის ნაწილი. სვანების ყოველ თემს თავისი ეკლესიები აქვს აუარებელი ჯვარ-ხატებით, მაგრამ არც ერთი ისე ძლიერად არ მიაჩნიათ, როგორც “ლაგურკა”, წმ. კვირიკეს და ივლიტას ეკლესია და მასში დაცული საუცხოო, ბიზანტიური ხელოვნების სანაწილე – ხატი, რომელსაც ისინი შალიანს უწოდებენ. ამიტომაც დიდი ბოროტების და დანაშაულობის ჩამდენის აღმოსაჩენად შენიშნულ პირებს ამ ხატზე აფიცებენ და არ ყოფილა შემთხვევა, რომ სვანს ფიცის დროს თავისი დანაშაული არ ეღიარებინა.
სამხრეთის კედელი დათმობილი აქვს წმიდა კვირიკესა და ივლიტას ცხოვრების ორ ეპიზოდს – პატარა კვირიკეს სასახლის კედლიდან გადმონარცხებას და წმიდა ივლიტას სიკვდილით დასჯას. მათ ზემოთ გამოსახულია ანგელოზი მოწამოებრივი ნიმბით ხელში. ამ გამოსახულებებს ახლავს წარწერები: “წმიდაი ივლიტა ჰმადლობს ქრისტესა ღმერთსა, რომელმან სრულყო წამებაი წმიდისა კვირიკესი, ძისა თვისისა”, ხოლო მეორე კომპოზიციაზე: “თუესა ივლისსა იე (15) წამებაი წმიდისა კვირიკესი. მან უღმრთომან მეფემან გარდამოაგდო წმიდაი კვირიკე საყდართაგან”. წამების დღე აღნიშნულია წმიდა ივლიტეს თავის კვეთის გამოსახულებაზეც: “თუესა ივლისსა ივ (16) წამებაი წმიდისა ივლიტასი”. ორივე თარიღი აღნიშნულია ძველი წელთაღრიცხვით – ამჟამად კვირიკობა და ივლიტობა 28-29 ივლისს აღინიშნება.
წმიდა მოწამენი კვირიკე და ივლიტა მცირე აზიაში, ლიკაონიის ქალაქ იკონიაში ცხოვრობდნენ. დიდებული გვარის ჩამომავალი ივლიტა ქრისტიანი იყო. იგი ადრე დაქვრივდა და ერთადერთ ძეს – ჩვილ კვირიკეს კეთილმსახურებით ზრდიდა. როცა უსჯულო იმპერატორმა დიოკლეტიანემ (284-305) მართლმორწმუნეთა დევნა დაიწყო, წმიდა ივლიტამ, იმის შიშით, რომ სატანჯველებს ვერ გაუძლებდა, დატოვა მთელი სიმდიდრე, ნათესავები, ახლობლები და შვილთან და ორ მხევალთან ერთად სელევკიაში გაიხიზნა. ის მდაბიოთა და გლახაკთა შორის ცხოვრობდა. გარეგნულად თითქოს არაფრით განირჩეოდა მათგან. მალე ის მმართველ ალექსანდრესტან დაიბარეს.
როდესაც ამინდის განმგებელის ელიას სახელობის დღე აღინიშნება. საეკლესიო კალენდარიც ამ დღეს ილია წინასწარმეტყველს, იგივე თესბიტელს მოიხსენიებს. უძრავი დღესასწაულის გარდა, წმიდა ელიას გვალვის დროს გაწვიმებას არა მარტო ხალხი, არამედ ეკლესიაც შესთხოვდა.
მაცხოვრის ფერისცვალების დღესასწაული 19 აგვისტოს აღინიშნება და იგი ერთ-ერთ განსაკუთრებულ სასწაულთაგანს უკავშირდება, რაც იესო ქრისტემ ამქვეყნად აღავლინა. უფალმა ფერისცვალება იმისთვის ინება, რომ მოციქულებისა და ყოველი მორწმუნისათვის მომავალი ცხოვრების საიდუმლო ეჩვენებინა. გვასწავლა, რომ თითოეულმა ადამიანმა სიცოცხლეშივე უნდა დაიწყოს მზადება და შეუდგეს სულიერ ფერისცვალებას, რათა დაიმკვიდროს ღვთის სასუფეველი. რა საიდუმლოებას მოიცავს მაცხოვრის ფერისცვალება, რა არის ჩვენი სულიერი ფერისცვალებისათვის საჭირო და როგორ უნდა შევხვდეთ ამ ბრწყინვალე დღესასწაულს? “ამბიონს” წმიდა ქეთევან დედოფლის სახელობის ტაძრის მღვდელი გიორგი რაზმაძე ესაუბრა.
უფალმა თავის მოწაფეთაგან გამოარჩია პეტრე, იაკობი და იოანე და მათთან ერთად მთაზე ავიდა სალოცავად. სანამ მაცხოვარი ლოცულობდა, დაღლილ მოწაფეებს ჩაეძინათ. გაღვიძებისას ნახეს, რომ იესო ქრისტემ ფერი იცვალა: “განბრწყინდა პირი მისი ვითარცა მზე, ხოლო სამოსელი მისი იქმნა სპეტაკ ვითარცა ნათელი”. ამ დროს მაცხოვრის გვერდით ზეციური დიდებით შემოსილი მოსე და ელია წინასწარმეტყველი იდგნენ, რომლებიც მაცხოვართან იმ ვნებისა და ტანჯვის შესახებ საუბრობდნენ, რაც მას იერუსალიმში მოელოდა. ამის მნახველი მოწაფეები გამოუთქმელმა ნეტარებამ მოიცვა და პეტრემ წამოიძახა: “მოძღუარ კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფა. და ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ: ერთი შენდა, ერთი მოსესა და ერთი ელიაისა” (ლუკა IX, 33). ამ სიტყვების თქმის შემდეგ ნათელი ღრუბელი დაადგა მათ, ხოლო ღრუბლიდან მოისმა ხმა ღვთისა: “ესე არს ძე ჩემი საყუარელი, რომელი მე სათნო ვიყავ. მაგისი ისმინეთ” (მათე XVII, 5). შეშინებული მოწაფეები პირქვე დაემხნენ, მათთან იესო მივიდა, ხელი შეახო და უთხრა: “აღდეგით და ნუ გეშინინ” (მათე XVII, 7). როცა მათ მიმოიხედეს, მოსე და ელია აღარსად იყვნენ.
ყოვლადწმინდა მარიამის მიძინების დღესასწაულს ორკვირიანი მარხვა უძღვის წინ. ამ დღესასწაულს მორწმუნე ადამიანები სულიერად გაწმენდილები უნდა შეხვდნენ. მარხვა ცოდვებისგან თავის შეკავებას ნიშნავს. ყველა მარხვა იოლი შესანახია, თუ ადამიანი რწმენაშია.
მარიამობა მთელ საქართველოში დიდი უქმე იყო.
რომ ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელმა გადააფარა კალთა და იცავს ხილული თუ უხილავი მტრებისაგან”, – ბრძანა უწმინდესმა.
ამ დღესთან დაკავშირებით სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, უწმინდესი და უნეტარესი, ილია მეორე სადღესასწაულო წირვას სიონის ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის საკათედრო ტაძარში აღავლენს. დღესასწაულის შესახებ “ამბიონი” დიდუბის ღვთისმშობლის შობის სახელობის ტაძრის დიაკონს გიორგი ზაქარიაძეს ესაუბრა: